IV. OH HOW THE TIM FLIES

Jaja, Biggie Teeh is back! Live vanuit het verre (en prachtige) Salento, Colombia. Sorry voor de lange radiostilte, maar er is in de tussentijd nogal wat voorgevallen, waardoor ik geen tijd heb gehad jullie op de hoogte te houden…

 

Dus: Pak een bakje popcorn – zoet of zout, maakt niet uit (of gemixt, ik ben geen zwart-witdenker) – en ga er eens lekker voor zitten. Ik zal jullie vertellen wat er allemaal is gebeurd.

 

De tijd kan snel gaan, el tiempo vuela, zoals ze in het Spaans zeggen. In de week na mijn laatste blogpost ben ik bijna onafgebroken met Julieta samen geweest. Hoewel we het samen echt super fijn hadden, kreeg ik wel een beetje het idee dat we misschien te hard van stapel liepen. Te veel, te snel… Je kent het wel. Vandaar dat ik besloot om me een aantal dagen af te zonderen, zodat ik even alles op een rijtje kon zetten. Even helemaal op mezelf, weg van alle mensen en de drukte van de stad.

 

Na Julieta een laatste beso te hebben gegeven – op haar wang uiteraard, voor de jonge luisteraars – vertrok ik in de richting van de bergen. De natuur in, into the wild. Mijn plan was om een week lang op trektocht te gaan in het Salento National Reserve. Ik begon mijn soul-search helemaal alleen (Don’t worry mom, ik had wel een telefoon bij me). Dit was behoorlijk zwaar en eenzaam, maar wel oprecht een van de mooiste en meest leerzame ervaringen van mijn leven. Voor het eerst in lange tijd had ik de tijd om mezelf echt eens goed te leren kennen.

Op dag 1 verliep alles voorspoedig en heb ik intens genoten. In de ochtend van dag 2 – ik had gelukkig net mijn tent ingepakt – begon het zachtjes te regenen.  In de loop van de dag werd het steeds maar erger. Het leek maar niet op te houden. Ik was compleet doorweekt, van top tot teen – 2 meter natte ellende. Die nacht heb ik zonder tent doorgebracht, onder een lekkend afdakje, koud en alleen. Op dag 3 regende het nog steeds. Ik begon aan mezelf en mijn plan te twijfelen…

 

Juist op het moment dat ik op het punt stond rechtsomkeert te maken, kwam ik aan in een klein bergdorpje. Niemand sprak Engels, maar gracias a Dios kon ik inmiddels een aardig woordje Spaans. De dorpsoudste nodigde me uit in zijn hut, waar zijn mujer mij een warme maaltijd aanbood. Na de maaltijd hebben we nog een spelletje gedaan, een soort backgammon met steentjes (was super leuk). Daarna werd ik uitgenodigd om een ‘zuivering’ bij te wonen. Nee nee, niet van het kwaadaardige soort, maar een zogenaamde ‘geesteszuivering’. Ik weet niet of jullie bekend zijn met ayahuasca, maar laten we het erop houden deze zuivering in een heel andere dimensie plaatsvond. Nadat de zoon van mijn gastheer niet meer aanspreekbaar was, bood zijn vader mij aan mee te gaan op reis. Geen letterlijke trektocht dit keer, maar een figuurlijke, op zoek naar de waarheden verborgen in het binnenste van mijn ziel…

 

Een nieuwe wereld openbaarde zich. Mijn leven flitste aan me voorbij. Maar nog belangrijker, mijn leven met Julieta. Opeens leek alles helder. De reden voor mijn vertrek. De keuze die ik moest maken. De weg die ik zou moeten varen. Ik wist het zeker. Het stond (letterlijk) in de sterren geschreven…

 

Met deze vrouw wil ik de rest van mijn leven delen. Met haar wil ik de eeuwige liefde opzoeken – amor eterno. Met haar wil ik de bergen – en dalen – van het leven bewandelen.

 

Nadat ik mezelf de volgende ochtend weer bij elkaar had geraapt, bedankte ik mijn gastheer, maar vooral ook de shaman die mij deze once in a lifetime ervaring had gegeven. Ik ging terug naar Julieta. Terug naar de vrouw voor wie ik alle bergen zou verzetten. Maar eerst moest ik natuurlijk van deze berg af zien te komen. De afdaling verliep gelukkig voorspoediger dan het opstijgen – een mooie, cynische metafoor voor praktisch alles in ons huidige, onrechtvaardige economische systeem (ik heb hier oprecht veel over nagedacht tijdens mijn reis). Binnen anderhalve dag was ik beneden, compleet uitgeput maar nog nooit zo vastberaden…

 

De rest is geschiedenis. Toen ik Julieta weer zag, ging ik op één knie. Ditmaal niet om haar recht in de ogen aan te kunnen kijken of voor een beso zonder nekpijn, maar om haar die ene vraag te stellen waar ik dat ene antwoord op hoopte te krijgen. En dat antwoord kwam: SI!

 

Boys (en girls), ik weet niet wat me is overkomen, en hoe de fuck dit ooit heeft kunnen gebeuren, maar: IK BEN GETROUWD!!!

 

We hebben het klein gehouden, gewoon met haar familie en vrienden. Het is allemaal in zo’n opwelling gebeurd dat ik nauwelijks de tijd heb gehad om mijn familie in te lichten, laat staan iemand van jullie uit te nodigen voor mijn Royal Wedding. Sorry daarvoor.

 

Om jullie toch wat tegemoet te komen, hieronder alvast een beeld van de mooiste dag van mijn nog jonge, prille leven. Ik beloof jullie dat er meer beelden zullen volgen!

 

 

PS: Wat dit voor mijn terugticket betekent, weet ik eerlijk gezegd nog niet. Ik heb het hier fijn en voel me thuis. Ik heb hier alles wat mijn hartje begeert: Liefde, een aangenaam klimaatje (zolang je uit de bergen blijft), een warme familie (voelt echt als mijn tweede familie), en ook al een paar vrienden.