Hola! Amigos en amigas. Big Tim ésta de vuelta! Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van me heb laten horen, of zoals ze in Colombia zeggen, ha pasado mucho tiempo.
Dat jullie al deze tijd niets van mij hebben gehoord, betekent echter niet dat ik in de tussentijd niets heb meegemaakt – integendeel!
Ik was alleen zo druk dat ik niet aan schrijven ben toegekomen. Wist je trouwens dat op de vraag “Hoe gaat het met je” bijna iedereen tegenwoordig het woord ‘druk’ in zijn of haar antwoord gebruikt? Als je het mij vraagt een veelzeggende reflectie van de normen en waarden van vandaag de dag; de kapitalistische consumptiemaatschappij waarin iedereen maar altijd bezig moet zijn om gelukkig te lijken.
Anyways, I’m back.
Terug in ons kikkerlandje en inmiddels weer helemaal geaard. Zoals sommigen van jullie weten, ben ik natuurlijk wel nog even als tussendoortje naar Ghana geweest, waarmee ik de laatste punten voor mijn master diploma heb gehaald! Vanaf nu mogen jullie me dus aanspreken met MSc Biggie T, haha!
En het reizen houdt voorlopig niet op, het zit in mijn bloed. Ik zeg wel eens: “I’m like a bird, I want to fly far, far away.” Ditmaal gaat de reis naar Zuid-Afrika. Maar daar gaat deze post niet over. Ik wil graag iets heel anders met jullie delen. Ik heb namelijk heuglijk nieuws. (Nee mam, ik ben nog niet van de drank).
Zoals ik zelf niet kan beamen (ik was als baby al de grootste), beginnen alle grootse dingen klein. En, zoals ik zelf ook niet kan beamen, zit grote schoonheid in kleine dingen. Voorheen lieten deze uitdrukkingen mij koud, maar nu vullen ze mijn hart met een warmte die voor mij ongekend en ongeëvenaard is. Voel je waar ik heen wil gaan? Catch my drift? Me entiendes? Nee?! Oké, dan zal ik aftrappen met een ander heuglijk nieuwtje:
Ik heb promotie gekregen op mijn werk! (En ja mam, nu ontvang ik van mijn collega’s wel het respect wat ik verdien, zoals je altijd gezegd hebt). Ik ben van PM naar MD gegaan! Dat klinkt allemaal erg ingewikkeld met die afkortingen, maar dat is het niet. PM staat voor Project Manager. MD staat voor Managing Director (en dus niet voor Doctor of Medicine, zoals een aantal van jullie misschien wel gehoopt hadden. Nee hoor oma, ik kijk niet naar jou).
Het universum is aligned, zoals ze zeggen. Alle goede dingen gebeuren als je in een opwaartse spiraal zit: Al het slechte wordt gevolgd door nog meer slechts. Mijn promotie tot MD ging dan ook gepaard met iets anders… de eigenlijke aanleiding voor deze blogpost…
Je boy wordt papa, papacito, pariente!
Hoewel mijn reis door Zuid-Amerika mijn ogen – en mijn hart – enorm heeft geopend, had ik na thuiskomst in eerste instantie veel moeite om mijn draai te vinden. Ik ben mezelf dan ook een tijd lang flink verloren in drank, drugs en seks.
Van de bewuste avond kan ik me dan ook niets herinneren, behalve de geur van rozen en wodka lime. De volgende ochtend werd ik wakker op bed met mijn jas nog aan, maar mijn broek tot op mijn knieën.
Het appje wat een paar maanden later kwam, staat echter nog op mijn netvlies gebrand: “Het is een jongen”, afzender ‘Leuke Meid Disco Dolly’.
Paniekerig op zoek naar aanwijzingen in mijn telefoon kwam ik de volgende foto’s tegen:
Flarden van de avond flitsten door mijn hoofd. Als losse zanddeeltjes waar geen zandkasteel van te bouwen valt. Verschillende talen echoden in mijn brein. Ik kon een flauwe smaak van Tequila en iets anders, onbestemds, onderscheiden, achter op mijn tong. En toen wist ik het: Met deze vrouw heb ik het leuk gehad, maar dit is niet de moeder van mijn ongeboren zoon.
Na dagen van zware overpeinzing, alcoholmisbruik en meerdere onbeantwoorde whatsapp-berichten van de mysterieuze ‘Leuke Meid’, stuurde ze me een bericht waarmee alles op z’n plek zou vallen. Het was de volgende foto…
…met het onderschrift: “Duim omhoog! (Doet me ergens anders aan denken, hihi) Xxx – K”
‘K’?!… ‘Ke’… haar naam kwam langzaam bij me terug… ‘Ket’… de letters verschenen één voor één, onverklaarbaar doch glashelder, als koude pilsjes op een zwoele, zachte zomeravond… ‘Keta’… ‘Ketalijne’!
Met haar naam kwam ook de avond, als ware het gister, bij me terug. Een avond – of nacht, beter gezegd – als geen andere. Een nacht die je normaal alleen in films ziet. Een nacht die wordt bezongen in het mooiste lied. Een nacht waarvan ik dacht dat ik ‘m nooit beleven zou…
En ik wist wat ik moest doen. Het stond in de sterren geschreven. Ketalijne en ik. En natuurlijk de kleine.
Om de daad bij het woord te voegen (ik weet het, meestal zijn het bij mij alleen woorden), heb ik gelijk wat leuke kiekjes laten schieten. Hier alvast een voorproefje:
Meer foto’s zullen volgen, maar niet op deze blog. Dit was mijn laatste blogpost. Ik leg de pen neer. Dejo el boli.
Maar niet getreurd, jullie kunnen de reis die mijn vaderschap heet vanaf heden volgen via instagram: bigteehadventures. Daar zal ik ook foto’s plaatsen van mijn avonturen in Zuid-Afrika, en van al het andere wonderschoon wat deze wereld (nu nog) te bieden heeft.
Stay tuned
X